Juliusz Słowacki miał niewątpliwie duży talent poetycki, naznaczony czymś, co uznano niegdyś za jego skazę, czyli inspirowania się cudzymi myślami, dziełami, poetyką i estetyką. Mimo że ciągłość kultury, literatury, sztuki, powoduje nieustanne nawiązywanie do przeszłych dokonań w tych dziedzinach przez kolejnych artystów, wpisywanie się zwłaszcza w niektóre systemy myślowe (takie jak mit, mistycyzm, mesjanizm) u Słowackiego jest szczególnie silnie zauważalne. Zwrócić należy przy tym uwagę na swobodne poruszanie się tego poety po obszarach szeroko rozumianej kultury: literatury, sztuki, religii, folkloru i czerpania z nich pewnych elementów, z których tworzył on własną całość.
Charakterystyczne dla Słowackiego są także poszukiwania w dziedzinie estetyki oraz poetyki dzieła. W niniejszej książce omówione zostają zwłaszcza zabiegi poetyckie (takie jak symbolika, topika, metaforyka),
a także sposób kształtowania postaci bohaterów jego dzieł, oglądany również w szerszym kontekście literatury romantycznej. Kolejnym przedmiotem rozważań jest estetyka poety rozpięta między dwiema kategoriami, piękna i brzydoty, a przejawiająca się w różnych tematach i aspektach dzieł Słowackiego, charakteryzujących się często swoistą opozycyjnością, nie tylko estetyczną, ale też ideową i tematyczną. Pod uwagę wzięty został także wpływ idei na kształt artystyczny jego dzieła, bądź przeciwnie, dominowanie motywacji estetycznej nad sposobem ujęcia problematyki utworu.
Komentarze