Powieść Jarka Błahego to literatura rozprawy: nie naukowej dysertacji, lecz ostatecznego rozrachunku egzystencjalnego, okraszonego ironią i kąśliwym humorem. Autor nie bawi się w romantyczne przeciwstawienia, trącące sentymentem: w jednym czasie, jednoosobowo szarga i uwydatnia życie. Słowem łapie orzeźwiające tchnienie rozkładu.
A czyni to stylem nie do podrobienia: punkowy krzyk, black metalowy skowyt zgrywają się z frazą i temperamentem godnym Thomasa Bernharda. Do wielkiego obrazoburcy z Austrii Błahy zbliża się w szczególności w opisach lokalnego, artystkowskiego podwórka. I tak jak autor Wycinki, potrafi nadać swoim zjadliwym diagnozom uniwersalny wymiar. Ten zatęchły światek pseudobohemy spotkacie w każdym mieście. Podobieństwa nieprzypadkowe.
Nieważne, czy Satyricon kojarzy Ci się ze zmysłową, starożytną powieścią Petroniusza, czy z norweskim blackmetalem. Jeśli łakniesz autentyzmu w zalewie literackiego i kulturalnego badziewia bezkompromisowa satyra Błahego jest dla Ciebie.
Komentarze