Broniewski. Miłość, wódka, polityka (dodruk 2021)

Pierwsza kompletna, oparta na materiałach źródłowych biografia Władysława Broniewskiego, ukazująca jego skomplikowane losy, fascynacje i rozczarowania polityczne, nieprzejednaną postawę polskiego patrioty, mimo pozorów uległości wobec władzy i nacisków politycznych. Wiele przytoczonych wierszy ukazuje, jak bardzo twórczość poety osadzona była w świecie osobistych doznań, przeżyć i przemyśleń, a nie była wynikiem koniunkturalnych rozgrywek. Bogaty materiał ilustracyjny. RECENZJA Tragizm losów? Broniewski. Miłość, wódka, papierosy (fot. mat. pras.) Biografia Władysława Broniewskiego to publikacja ważna z kilku co najmniej powodów. Przede wszystkim mamy do czynienia z próba odczarowania i oddemonizowania postaci. Poeta stereotypowo kojarzony z pochwałą komunizmu zostaje przedstawiony jako postać tragiczna – najpierw doświadczenie wojny we wczesnej młodości, potem rzucenie się w wir życia, romanse i wielkie miłości, rozpacz po stracie kobiety, następnie wiadomość o jej cudownym odnalezieniu po zakończeniu II wojny światowej i kolejne z nią pożegnanie na zawsze, tym razem z powodu choroby, ból ojca, który musi pożegnać na zawsze córkę, zagubienie twórcy, który chwali, ale i odmawia, gdy żądania pochwał są nazbyt wygórowane. Więcej recenzji Bernadetty Darskiej znajdziesz na jej blogu! Niewątpliwą zaletą książki jest sposób, w jaki Urbanek opisuje losy Broniewskiego. Nie ma tu narracji pomnikowej, nie ma też próby wykreowania nowego bohatera, jest przede wszystkim opowieść o skomplikowanym losie człowieka. I właśnie ów humanistyczny wymiar tej historii jest tym, co uderza najbardziej. „Opowiedziany” od nowa Broniewski wcale nie jest postacią pozytywną – nadużywanie alkoholu czy zdradzenie kolejnych kobiet nie budzi sympatii. Jest jednak w tej biografii coś, co każe nam uwierzyć, że mamy do czynienia nie z człowiekiem złym, ale zagubionym, nie z mężczyzną nielojalnym, ale szukającym nieustannie samopotwierdzenia w oczach innych, nie z poetą sprzedajnym, ale uwiedzionym ideą i będącym jej wiernym, nie z egoistą, ale z osobowością autodestrukcyjną. To, co szczególnie uderza w biografii Broniewskiego, kojarzy się bowiem z ciągłą potrzebą niszczenia wszystkiego, co mogłoby być ważne, aby kiedyś, gdy ważne już będzie, tego nie utracić. Podtytuł książki nie bez powodu rozpoczyna się od doświadczanych emocji – miłości (Broniewski znany był z egzaltowanych wyznań miłosnych), następnie akcentuje nałóg (z nim faktycznie nie udaje mu się uporać) i zmierza ku polityce (tej dziedzinie, która z twórczością nie powinna być powiązana, a jednak była). Opowiedzenie o Broniewskim – człowieku pozwala zobaczyć w innymświetle Broniewskiego – poetę. Warto więc równolegle czytać wybór wierszy wydany w tym samym wydawnictwie i przygotowany także przez Mariusza Urbanka – „Wierszem przez życie. Poezje”. To nie tylko opowieść o poecie tragicznym, ale i o pokoleniu, którego już nie ma i które już się nie odrodzi. Nic więc dziwnego, że fragmenty, w których Urbanek opisuje wielogodzinne recytacje wierszy w wykonaniu Broniewskiego, brzmią fascynująco. Bernadettadarska.blog.onet.pl / Blog