Poszukiwania, cierpienia i eksplozje. Dwanaście szkiców postromantycznych

Dwanaście szkiców postromantycznych to na pozór luźny zbiór studiów historycznoliterackich poświęconych wybranym zagadnieniom twórczości Juliusza Słowackiego, Adama Mickiewicza, Zygmunta Krasińśkiego, polskich klasycystów początku XIX wieku i poetów drugiej generacji romantycznej czasu Wiosny Ludów. SPoro miejsca zajmują równieżdziewiętnasto-, dwudziestowieczne i najnowsze perypetie mesjanizmu i polskiego syndromu prześladowczego - od Jana Pawła Woronicza i Alojzego Felińskiego do Jarosława Marka Rymkiewicza i autorów "Magazynu APokaliptycznego: 44/Czterdzieści i Cztery". Studia, złozóne w trzy główne kręgi tematyczno-problemowe, dają wgląd w skomplikowane meandry romantycznej (polskiej) duchowości, literackie formy wyrazu zarówno dla indywidualnych lęków egzystencjalnych, jak i zbiorowych doświadczeń histroycznych, traumatycznych klęsk i niezawinionych cierpień. Dają asumpt do wpisanych w ramy dyskursu historycznoliterackiego - rozważań nad specyfiką polskiego losu rozbiorowego i porozbiorowego, badań nad ekspresjami gwałtownego lub ewolucyjnego biegu historii, dylematami tradycji i nowoczesności, "zachodniości" i perefyryjności. "Postromantyczność" zaproponowanych studiów wynika ze świadomosci funkcjonowania paradygmatu romantycznego jako fenomenu transhistorycznego, składnika również naszej współczesności, korelatu przeżyć i lęów XX i XXI wieku. Książa należy do tradycyjnej historii literatury, skoncentrowanej na badaniu kontekstów, analizie warsztatu pisarskiego poeaty, odczytywaniu autografów, rekonstruowaniu sensów poetyckich. Z drugiej strony dzięki zastosowaniu wielu kategorii historii idei, socjologii, antropologii kultury, pozwala lepiej zrozumieć tyleż tajniki warsztatu literackiego, co ciągle obecne, niekiedy jawne, niekiedy ukryte, kody symboliczne polskiej kultury. Nasze wspolne "poszukiwania, cierpienia i eksplozje".