Neokolonializm turystyczny w Indonezji

Neokolonializm turystyczny. Połączenie turystyki, zbioru zachowań kojarzących się powszechnie z czasem przyjemności i rozrywek z kolonializmem, pojęciem opisującym relacje nacechowane wybitnie złowrogo. Czy da się to połączyć? Paweł Cywiński nie tylko tłumaczy jak to się łączy na gruncie teorii postkolonialnej i krytycznych teorii poświęconych turystyce, ale również odszukuje i opisuje przejawy zaproponowanej przez siebie definicji neokolonializmu turystycznego podczas wielomiesięcznych badań terenowych w Indonezji. Dzięki temu powstało pierwsze w literaturze naukowej dzieło całościowo poświęcone zjawisku neokolonializmu turystycznego. W pierwszej części monografii opisuje dokładnie to, w jaki sposób prowadzone były badania nad neokolonializmem turystycznym w Indonezji. Opisane zostały również wszystkie cztery indonezyjskie pola badawcze, w których przeprowadzane były badania: Mentawai, Borobudur, Tanah Lot i Prawirotaman. W części drugiej, poza zdefiniowaniem neokolonializmu turystycznego i wykazaniem rodowodu naukowego definicji, zaproponował również podział badań ze względu na trzy różne konteksty: przestrzenny, społeczno-kulturowy oraz gospodarczy. Część trzecią traktować należy jako swoisty raport z przeprowadzonych badań, opis poszczególnych przejawów neokolonializmu turystycznego w wyodrębnionych kontekstach i na wybranych poligonach badawczych, dlatego dzieli się ona na kilkanaście rozdziałów skupiających się na pojedynczych przypadkach, które oceniać należy w całości, bowiem dopiero całość jest przykładem opisywanego w tej książce zjawiska.