Marlene

<p>„Trudno być legendą. Wyglądać zawsze tak, jak ludzie sobie życzą, mieć ciągle trzydzieści lat, nigdy nie rozczarować publiczności. To bardzo dużo pracy. Nawet jeśli ktoś́ jest młody, to straszna praca”.</p> <p>W latach 1964 i 1966 Marlena Dietrich dwukrotnie odwiedziła Polskę. Ponad sześćdziesięcioletna artystka wciąż robiła wrażenie sceniczną charyzmą, a ówcześni współpracownicy zapamiętali ją jako wymagającą, profesjonalną, do bólu dokładną. Nie wszędzie była jednak witana równie entuzjastycznie jak w Polsce – chociaż od zakończenia wojny minęły lata, wielu Niemców uważało ją za zdrajczynię ze względu na otwarty sprzeciw wobec nazizmu. Później wspominała: „Straciłam ojczyznę̨ i język. Nikt, kto tego nie przeżył, nie może wiedzieć, co czuję”.</p> <p>Korzystając z materiałów zgromadzonych w przepastnym berlińskim archiwum, Angelika Kuźniak odkrywa mniej znane wątki biografii Dietrich: od barwnych historii, jak spotkanie artystki ze Zbigniewem Cybulskim, po tematy determinujące jej życie: ciężar sławy, uzależnienie czy skomplikowane relacje rodzinne.</p> <p><em>Marlene</em> to niejednoznaczny, intymny zapis późnych lat Dietrich – portret wielkiej artystki, ale także kobiety kapryśnej, osamotnionej, spragnionej uczucia.</p> <p>Angelika Kuźniak– biografistka, reporterka. Autorka opowieści biograficzno-reporterskich: <em>Papusza</em> (2013), < em>Stryjeńska. Diabli nadali</em> (2015), <em>Boznańska. Non finito</em> (2018), współautorka – z Eweliną Karpacz-Oboładze – <em>Czarnego Anioła. O Ewie Demarczyk</em> (2014). Trzykrotnie uhonorowana nagrodą Grand Press, kilkakrotnie nominowana do Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej. Laureatka Nagrody im. Barbary Łopieńskiej i Ogólnopolskiego Konkursu Reportażystów „Melchiory 2014”. Za książkę <em>Stryjeńska </em>nominowana do Nagrody Literackiej „Nike”.</p>