Rezyliencja matematyczna O roli prężności psychicznej w skutecznym uczeniu się matematyki

Recenzowana monografia stanowi wartościowe i inspirujące opracowanie problemu rezyliencji matematycznej w aspekcie teoretycznym, empirycznym oraz praktycznym. [...] Jest kontynuacją i rozwinięciem podejmowanej już wcześniej przez autorkę problematyki znaczenia rezyliencji matematycznej dla skutecznego uczenia się i nauczania matematyki [...]. Nowością w recenzowanej pracy jest zaproponowanie autorskiego modelu rezyliencji matematycznej FIS, skonstruowanego na fundamencie (F): stylu przywiązania, ogólnej rezyliencji psychicznej oraz uzdolnień matematycznych; z uwzględnieniem inhibitorów (I) w postaci: niskich osiągnięć matematycznych oraz lęku przed matematyką, ale także stymulatorów (S): wewnętrznej motywacji do uczenia się matematyki, pozytywnej samooceny i autoskuteczności. Przedstawiony model autorka określa również w przenośni swoistym funduszem (F) inwestycji (I) społecznych (S), gdyż jak stwierdza: „identyfikacja zaplecza emocjonalnego, wczesne rozpoznanie i redukcja czynników zagrażających oraz obszarów potencjału może przyczynić się do wzrostu rezyliencji matematycznej, a także do podwyższenia osiągnięć matematycznych zarówno w zakresie jednostkowym, jak i systemowym”. Zdecydowanym walorem monografii jest koncentrowanie uwagi czytelników (studentów, nauczycieli, nauczycieli-specjalistów, a także badaczy) na konieczności postrzegania rezultatów nauczania i uczenia się matematyki nie tylko jako wypadkowej zdolności poznawczych, inteligencji ogólnej i uzdolnień specjalnych, ale także dobrostanu psychicznego uczniów i uczennic, którego jednym z elementów jest rezyliencja matematyczna. Z recenzji dr hab. Agnieszki Olechowskiej, prof. APS w Warszawie