Zagajewski. Poezja rozmawia

Zawarte w książce studia przekrojowe, wglądy analityczno-interpretacyjne w pojedyncze utwory, szkice problematyzujące wybrane przez autorki i autorów aspekty dialogu poezji z filozofią, który Zagajewski prowadził w swojej twórczości, oraz upodmiotowione, wspomnieniowe eseje odsłaniają wiele niepodjętych bądź dotąd nieopisanych dogłębnie zagadnień. Wszystkie one są ważkie i istotne, bo wszystkie wydobywają artystyczną i filozoficzną złożoność, wielorakość jego literackiej i translatorskiej schedy. Wszystkie także wzbogacają portret Adama Zagajewskiego Człowieka. Ten portret twórczości i człowieka wciąż przecież niepełny, a wyinterpretowany z jego utworów czy okruchów biograficznych odsłoniętych we wspomnieniach, uświadamia po raz kolejny, że kto raz dotknął Zagajewskiego, jest zgubiony zawsze pozostanie niedająca się obliczyć reszta. Żal i radość odkrywania. Z recenzji prof. dr hab. Danuty Opackiej-Walasek Każdy artykuł wnosi nowe spojrzenie na relację między poezją i filozofią w twórczości Adama Zagajewskiego, mogąc służyć kolejnym badaczom za istotny punkt odniesienia do dalszych studiów. Z perspektywy badawczej zastosowanej przez Autorów poszczególnych tekstów zarówno eseistyka, jak i poezja Zagajewskiego okazują się ważnym głosem w sporach stricte filozoficznych, dotyczących natury języka i jego rozmaitych funkcji, realizmu (zarówno metafizycznego, jak i epistemologicznego), emocji jako warunku i źródła poznania, doświadczenia poetyckiego jako specyficznej iluminacji, bliskiej doświadczeniom religijnym czy wpływu różnych nurtów filozofii (zwłaszcza fenomenologii) na literaturę. Łączy te teksty poszukiwanie uniwersalnego dyskursu, w którym podziały na dyscypliny akademickie czy nawet dziedziny kultury tracą znaczenie; mądrość bowiem nie przestaje być mądrością tylko dlatego, że jest zakotwiczona w poezji czy religii, a nie jedynie w akademicko zorientowanej filozofii. Ten uniwersalistyczny wymiar ocenianych prac uważam za ich walor najcenniejszy, wpisują się bowiem w coraz częściej uprawiany model humanistyki integralnej, w której ważniejsza od metodologicznego puryzmu jest sprawa głębszego namysłu nad tajemnicą ludzkiego losu. Z recenzji prof. dr. hab. Ireneusza Ziemińskiego