Chrześcijańscy intelektualiści wobec Żydów w średniowieczu

Chronologicznie monografia Gilberta Dahana, Intelektualiści chrześcijańscy wobec Żydów w średniowieczu obejmuje okres od roku 1096 (pierwsza wyprawa krzyżowa) kiedy po raz pierwszy doszło do masowych pogromów, do roku 1391, który autor przyjmuje za koniec rozkwitu judaizmu hiszpańskiego. Geograficznie praca obejmuje obszar: Włoch, Niemiec, Niderlandów, Francji, Anglii i półwyspu Iberyjskiego. Na tym obszarze wpływy Kościoła katolickiego były najsilniejsze, chrześcijaństwo krzepło, umacniały się więzi cywilizacyjne łacińskiej wspólnoty krzewione przez elity intelektualne. Treścią jest stosunek tych elit do Żydów, ulegający procesowi dynamicznej transformacji; początkowo akceptowani i traktowani w dysputach po partnersku (XII w.), później zaledwie tolerowani (XIII w.), w ostateczności potępiani i prześladowani (XIV w.). Autor, w oparciu o źródła, lokalizuje historycznie narodziny “problemu żydowskiego” w Europie Zachodniej, wskazuje gdzie powstał stereotyp Żyda jako intruza i wroga chrześcijan.