Wiedźma. Historia rodziny Bellów

Pierwsze całościowe ujęcie dotyczące niewyjaśnionego do dziś zjawiska wiedźmy Bellów W latach 1817-21 w domu rodziny Bellów w północnej części Robertson County w stanie Tennessee miały miejsca manifestacje niewidzialnej istoty o charakterze ponadnaturalnym, w skrócie: ducha nazwanego z uwagi na pewne lokalne skojarzenia „wiedźmą”. Początkowo wizyty objawiały się różnymi odgłosami, a potem szeptami, głosami, śpiewami, poruszaniem przedmiotów. Z czasem przybierały coraz bardziej wyraziste i zdecydowane, a przede wszystkim gwałtowne formy – dla jednych będące jedynie straszną ciekawostką, dla innych stanowiące udrękę – prowadząc w efekcie do tragicznych skutków, czyli śmierci Johna Bella. Niewidzialna istota, nazwana imieniem Kate, objawiała swą obecność na różne sposoby. Przemawiała, dialogowała, przytaczała wyimki z Pisma Świętego i modlitw, poprawiała kaznodziejów, cytowała kazania wygłaszane nawet w odległych miejscowościach, a na dodatek w tym samym czasie. Donosiła o tym, co dzieje się w okolicznych domach, Miała wgląd w myśli i zamierzenia domowników i ich gości. Oprócz multilokacji wiedźma miała wygłaszać przepowiednie i przemieszczać się z niewyobrażalną prędkością. Zwodziła słuchaczy, co do swej natury i istoty. Niestety, nie tylko wprowadzała w domu Bellów chaos i wabiła tłumy ciekawskich gości. Dwie osoby w sposób szczególny dręczyła – Johna i jego córkę Elisabeth, o którą byłą zazdrosna. Ostatecznie umęczony zadawanymi boleściami John zmarł w grudniu 1820 r. śmiercią zapowiedzianą przez wiedźmę. Betsy z kolei przymuszona została, by zerwać dobrze rokujące zaręczyny. Opracowanie Ingrama można go właściwie potraktować jako obszerny, analityczny komentarz do pamiętnikarskiego zapisu Richarda Williama Bella Our Familiy Trouble. Wspomnienia te, spisane w 1846 roku, przeleżały w archiwach rodzinnych do śmierci wszystkich z rodziny Bellów pamiętających wizytę wiedźmy i zostały po raz pierwszy opublikowane właśnie w tej książce.